forses off ívill..

hafa komið í veg fyrir okkar indæla planlagða sunnudagsskreppitúr í fjörur Suðurnesja að hitta frænda rauða krabbans sem við hittum á Langasandi um daginn.

Fyrsti fors var þjóðkirkjan sjálf sem heimtaði nærveru undirritaðrar í messu alveg óvænt. Dívan hefur ekki gáfur til að reikna út messuplön þegar fyrir koma dagar eins og tröppuþolfimidagurinn í síðustu viku sem gleypa í sig heilu messuhópana sem annars hefðu átt að vera í dag og gefa þarmeð fjöruþyrstum fjölskyldumæðrum frí.

En ég lék nú aldeilis á þá, mætti jú en fór HEIM þar sem fors númer tvö var mættur á staðinn, sem var einhvur ansans umgangspestin. Lá í móki fram að kvöldmat (fékk nú reyndar fljótlega kompaní af fyndna barninu sem var líka búin að ná sér í þennan fjanda) þar til mér tókst að skreiðast upp í sófa til að glápa á veikindaþættina mína.

Og nú óum við mæðgurnar og æjum í kór með beinverki og hitaslæður og fáum fyrirtaksþjónustu hjá Nonna Stóra sem varð auðvitað allsekkert veikur frekar en fyrri daginn. Sem er gott.

Ég HATA að vera veik. Er þarafleiðandi í afleitu skapi. hrummppfff.