ínöff is ínöff

sjálfshólið búið að vera í það lengsta efst, þó ekki viljandi heldur af einskærri bloggleti.

Og því að ég hef ekkert að segja.

Er búin að vera heima í dag með gubbu-fyndiðbarn. Ef eitthvað verður til þess að gefa manni æluna þó maður fá engar bakteríur í sig er það að þrífa upp ælur annarra, sem er einmitt ástæðan fyrir því að ég hætti að láta mig dreyma um að verða annað hvort hjúkka eða glasabarn á bar. iidjók. en grínlaust hlýt ég að vera með klígjugjarnari manneskjum á jarðríki..

Eymina vesalings kellingin liggur í móki fyrir framan sjónvarpið og tekur illa í allar tilraunir móðurinnar til skemmtana, hnussar yfir lesningu, og hlær að spilamennskuboðum. Nú blífur sko ekkert nema kassinn, spræt í glasi og karbulluflugur í skál.

Notaði tækifærið þar sem barnið hafði einstaklega lítinn áhuga til samskipta og mokaði svolítið út skítnum hérna. Af hverju verður allt ógeðslegt heima hjá manni á einni viku þó maður sé a) aldrei heima og b) aldrei að gera neitt þegar maður ER heima nema mesta lagi hrjóta á sínu (hægra) eyra? Furðulegt.

Og læt ég nú þessu afspyrnuleiðinlega bloggi lokið sem hefði aldrei orðið til nema af skömmustu yfir sjálfshólinu í því síðasta :D

Viðbót kl 20.02: þrjár viðbætur í linkísplínkí, anna þorvalds stórtónskáld, jóhanna sem er þess heiðurs aðnjótandi að vera fyrsti kórstjóri fyndna barnsins (varla til meiri virðingarstaða í minni familíu) og svo glænýr rassalisti, gersovel.